To you, the clever and crafty, bitter beyond all bitterness, who has sinned against the gods in bestowing honors upon creatures of a day—to you, thief of fire, I speak.

Daphne was turned into a laurel tree as she ran away from Apollo. Clytie, consumed with love for the sun god Helios, gazed at t

پرومته... ای دور اندیش...آتشت را ببر
دوباره دست به سرقتی دیگر بزن.... آتش را از آدمیان سپنجی، این خدایان نو رسیده بستان.

پرومته...تو دوستدار آدمیان بودی یا دشمنشان؟ این موهبت بود که بدیشان دادی یا که افسون بلا؟
پرومته...آتشت را بردار. تو دوراندیش خدایان بودی... تو خود میدانستی با بخشیدن آتش چه بر سرت

I'm shocked to see that only one of my Goodreads friends has read this play. This is my favorite work of ancient Greek literature. The story has some pretty deep meaning. It's really the inverse of the Fall From Grace. Instead of the human desire for knowledge resulting in the perverse punishment of

پرومته: هرگز گمان مدار که از ارادهٔ زئوس بهراسم. بیزارم از آن که به درگاه وی زاری کنم تا شاید مرا از این بند برهاند.

کف و جیغ جنون آمیز تماشاچیان یونانی، که از به زبان آمدن حرف دلشان توسط قهرمانشان که به‌ناحق به زنجیر کشیده شده، به هیجان آمده اند.

این نمایشنامه که پنج قرن قبل از میلاد نوشته شده، ماجرا

Zeus is such a tyrant; he just wanted to keep all that power to himself. So when the noble hearted Prometheus gave a little bit of it to man, Zeus was rather angry; thus, he punishes Prometheus rather severely: he is chained to rock where an eagle eats his liver, only for it to grow back overnight f